Μείωση της Σπατάλης των Τροφίμων

Το μεγάλο θέμα της μείωσης της σπατάλης τροφίμων τίθεται με ένταση τα τελευταία χρόνια στη δημόσια συζήτηση, με τον FAO και την ΕΕ να δημοσιεύουν αναλύσεις και να κάνουν εκκλήσεις για μείωση της σπατάλης και της απόρριψης τροφίμων.

Είναι χαρακτηριστικό, ότι η ποσότητα τροφίμων που παράγονται στην ΕΕ, χωρίς να καταλήγουν στο πιάτο του καταναλωτή, υπολογίζεται σε περίπου 88 εκατομμύρια τόνους ετησίως. Και αν μιλάμε με οικονομικούς όρους, η αξία αυτών των τροφίμων που «χάνονται» ανέρχεται ούτε λίγο ούτε πολύ στα 143 δισεκατομμύρια ευρώ.

Στην περίπτωση αυτή, δεν είναι σημαντική όμως μόνο η οικονομική πλευρά, αλλά και η ηθική, αν σκεφτούμε ότι τη στιγμή που η σπατάλη τροφίμων ανέρχεται σε τέτοια ύψη, την ίδια στιγμή υπάρχουν εκτεταμένα τμήματα του παγκόσμιου πληθυσμού που υποσιτίζονται.

Σε ευρωπαϊκό πεδίο, τα στοιχεία δείχνουν ότι παρ’ όλο που η απώλεια ή σπατάλη ανέρχεται στο 20% των παραγόμενων τροφίμων, οι Ευρωπαίοι που δεν μπορούν να έχουν ένα ποιοτικό γεύμα κάθε δεύτερη ημέρα αγγίζουν τον αριθμό των 55 εκατομμυρίων.

Στη συζήτηση που αναπτύσσεται παγκοσμίως, πάντως, η κεντρική ιδέα είναι ότι η καταπολέμηση της σπατάλης τροφίμων απαιτεί μια ριζική επανεξέταση για το πώς παράγουμε, εμπορευόμαστε, διανέμουμε και καταναλώνουμε τα τρόφιμα. Και αυτή η επανεξέταση πρέπει να συμπεριλάβει τους πάντες, από τους αγρότες, τη βιομηχανία και το εμπόριο, μέχρι τον καθένα καταναλωτή ξεχωριστά (ειδικά το στάδιο του καταναλωτή αποκτά ιδιαίτερη σημασία, καθώς φαίνεται ότι το μεγαλύτερο ποσοστό της σπατάλης τροφίμων εντοπίζεται στα νοικοκυριά).

Ο ρόλος της συσκευασίας

Αν και δεν υπάρχει μία μόνο συνταγή που λύνει το πρόβλημα της σπατάλης τροφίμων, υπάρχουν αρκετά βήματα που μπορούν να κάνουν η βιομηχανία και το λιανεμπόριο ώστε άμεσα να βελτιώσουν την επιχειρησιακή τους αποτελεσματικότητα και να συμβάλουν στη μείωση της σπατάλης. Ανάμεσα σε αυτά τα βήματα περιλαμβάνεται αναπόφευκτα η συσκευασία – τεχνολογίες και υλικά. Η συσκευασία είναι πανταχού παρούσα στην εφοδιαστική αλυσίδα των τροφίμων, είτε στη μεταφορά προϊόντων στην αγορά, είτε διατηρώντας φρέσκα τα ευαλλοίωτα προϊόντα, είτε βοηθώντας τον καταναλωτή να μεταφέρει το κάθε προϊόν στο σπίτι του και να το βάλει στο ψυγείο. Με άλλα λόγια, βρίσκεται στην πρώτη γραμμή και μπορεί να αποτελέσει μέρος της λύσης στο πρόβλημα της σπατάλης τροφίμων.

Τι κάνει η βιομηχανία κρέατος;

Σε σχέση με τις υπόλοιπες ομάδες τροφίμων, το κρέας φαίνεται να έχει τις λιγότερες απώλειες (20%). Αλλά και πάλι, καθόλου λίγο δεν είναι να σκεφτούμε ότι από τα 263 εκατομμύρια τόνους κρέατος που παράγεται παγκοσμίως, περισσότερο από το 20% δεν φτάνει στο πιάτο. Κι όλα αυτά με φόντο τις εκτιμήσεις ότι μέχρι το 2025 εκτιμάται ότι ο παγκόσμιος πληθυσμός θα αυξηθεί κατά 33% και θα αγγίξει τα 10 δισεκατομμύρια ανθρώπους.

Το νούμερο αυτό δείχνει ότι ένα πολύ μεγάλο ποσοστό νερού, γης, ενέργειας, αλλά και εργασίας και κεφαλαίων, καταναλώθηκε σε παραγωγή η οποία δεν έφτασε στον προορισμό της. Καταναλώθηκε δηλαδή αχρείαστα. Το γεγονός χρειάζεται να προβληματίσει τη βιομηχανία κρέατος, που πρέπει να εξεύρει λύσεις για τη μείωση της απώλειας και της σπατάλης. Να αποφύγει ποιοτικά ελαττώματα, να εξασφαλίσει τη διάρκεια ζωής των προϊόντων, να επιλέξει κατάλληλα συστήματα συσκευασίας που είναι καλά προσαρμοσμένα για τις διαφορετικές απαιτήσεις του προϊόντος. Επιπλέον, να λάβει υπόψη ότι οι καταναλωτές αναζητούν συνεχώς καλύτερα συστήματα ανοίγματος και κλεισίματος για συσκευασίες. Αναζητούν επίσης  μεγαλύτερη ποικιλία μικρών συσκευασιών για πιο μικρά νοικοκυριά – αρκεί να πούμε ότι το μέσο νοικοκυριό στην Ελλάδα αριθμεί πλέον 2,6 άτομα.

Πηγή: meatnews.gr